Rit, vrijwilliger in Kon-Tiki

Een aantal jaren geleden las ik in een advertentie: “Mensen gevraagd om te gaan wandelen met kinderen van Kon-Tiki.”
Zo’n uurtje in de week, dat lukt nog wel, dacht ik. Bovendien is wandelen gezond voor zowel de kinderen als mezelf, kwestie van wat lichaamsbeweging te hebben.
Na een bezoekje aan Kon-Tiki en een gesprek met de verantwoordelijke voor de vrijwilligerswerking was ik er helemaal klaar voor.

En nu kan ik jullie vertellen hoe fijn het is om dit te doen. Stilaan ontdek je wie de kinderen zijn … en dat is een mooie ervaring.

De wereld rondom je verandert als je wandelt met een kind in een rolwagen.
Zo hoorde ik Dimitri af en toe een woord van een kinderliedje opzeggen en sindsdien zing ik nóg meer als ik met hem wandel. Zonder Dimitri erbij, durf ik niet luidop kinderliedjes zingen op straat … de mensen zouden raar opkijken!

Een verkeersdrempel neem ik ‘gewoon’, maar met Justine erbij lijken verkeersdrempels voor ons bergen. We rijden erover met een grote aanloop en veel geluid en moeten dan allebei heel hard lachen. Zálig toch!

De mensen die we onderweg tegenkomen, maken graag een praatje met ons. Of ze blijven staan met hun hond, en zelfs met hun paard, zodat de kinderen dichter bij de dieren kunnen komen.
Ook de postbode wuift altijd heel enthousiast.

Naast wandelen, lees ik nu ook voor. Maar voorlezen is niet zomaar voor-lezen. Al vertellend ontdek ik samen met de kinderen wat één woord, één geluid en mimiek zoal kunnen teweegbrengen.

Vrijwilligerswerk doe je omdat je wil ‘geven’ … tijd, aandacht en ook liefde.
Maar het gaat ook om ‘ontvangen’. Ja toch!
Ik mag binnenkomen in de wereld van deze kinderen, waar kleine dingen heel belangrijk zijn. Zo word ik ook een deeltje van Kon-Tiki.

Bedankt dat jullie mijn leven zinvoller maken.