Geschiedenis Fondatie
Fondatie Terninck werd opgericht in 1697 door Kanunnik Christiaan Terninck vanuit de gedachte dat mensen met een duidelijke zorgvraag zich beter zouden moeten kunnen integreren in de maatschappij. Aanvankelijk werd er een school en kloostergemeenschap opgericht met de bedoeling arme weesmeisjes op te vangen en te voorzien van onderdak en kleding. Maar vooral moest zij de kinderen een gedegen religieuze opvoeding en de nodige vaardigheden in handwerken bijbrengen. 1703 werd een belangrijk jaar voor de Fondatie. Niet alleen stichtte Terninck op 30 september een communiteit van geestelijke dochters die als meesteressen aan de school verbonden waren, hetzelfde jaar vestigde de school zich ook in de Munsterstraat, nu Terninckstraat. Op die plaats bevindt zich nog steeds de zetel van de Fondatie.
De Franse revolutionairen brachten de Fondatie Terninck op het einde van de achttiende eeuw in een bijzonder moeilijk parket. De geestelijke dochters werden in 1798 verdreven; de Fondatie werd opgeheven. Drie jaren later kon zij haar werking echter opnieuw hernemen. De Fondatie was voortaan wel een stedelijke instelling, onder de leiding van het Antwerpse armenbestuur. In 1821 kon zij haar autonomie ten aanzien van de ‘Commission Administrative des Hospices Civils d’Anvers’ herwinnen. De oude achttiende-eeuwse gebouwen werden in 1886 afgebroken. De Fondatie trok aan de Munsterstraat een nieuwbouw op. Hier beoefende de gemeenschap in moderne schoollokalen haar traditionele caritatieve onderwijswerk. De vereniging van geestelijke dochters werd op het einde van de negentiende eeuw in de context van een ruimer disciplineringsproces door de kerkelijke hiërarchie omgevormd tot een diocesane kloostercongregatie. Over een periode van ruim 300 jaar telde de congregatie een 230-tal leden.
In 1945 werd de hoofdzetel van de Fondatie Terninck zwaar beschadigd door de inslag van een V-bom. Herstelbetalingen vanwege de Belgische overheid maakten de heropbouw van de getroffen gebouwen mogelijk. De erkenning van de Fondatie als ‘Instelling van Openbaar Nut’ volgde in 1949. Het weeshuis werd na de Tweede Wereldoorlog aangevuld met een externe lagere en familiale school. Sedert het einde van de jaren 1970 ging de Fondatie op zoek naar nieuwe apostolaatvormen. Het onderwijswerk werd immers afgebouwd omdat de Antwerpse scholen gehergroepeerd werden in fusies. Zo gingen de Terninckscholen op in het Sint-Lutgardisinstituut. Geheel volgens de geest van haar stichter vond de Fondatie een nieuw actieterrein in de gehandicaptenzorg. Eerst vond Iris ten huize Terninck zijn onderdak in de gebouwen, vanaf 1988 werd dan de voorziening Terninck opgericht.
De opdracht van de voorziening bestaat erin om dagbesteding en wonen aan te bieden aan volwassenen met een matig tot zware verstandelijke beperking. De dagbesteding wordt georganiseerd in de vorm van een dagcentrum waar zowel gebruikers als bewoners overdag terecht kunnen. Het wonen organiseren we in de vorm van een woonhuis waar de bewoners in verschillende groepen kunnen
